- Που είσαι;

- Στο ΠΟΥΘΕΝΑ

- Εδώ Είσαι! Μην φεύγεις πάλι

- Πώς να φύγω;

Στο ΠΟΥΘΕΝΑ είμαι

- Σου μιλάω

- Και εγώ σου μιλάω

Αλλά δεν μπορείς να με καταλάβεις

Μιλάω με τις σκέψεις σου

άσε με!


Ξέρεις κάτι; Δεν ξέρω
Ώρες ώρες δεν ξέρω
Φτάσαμε κάπου;
Αλλά που πηγαμε;
Ξέρεις κάτι; Κάπου θα φτάσαμε
Δεν γίνετε, κάπου να μην πηγαμε
Αλλά αυτό το κάπου είναι το ΠΟΥΘΕΝΑ
Ένα αόριστο ΕΔΩ μέσα στην αοριστία του ΕΚΕΙ
Ξέρεις κάτι; Δεν γίνετε, να μην είμαστε κάπου
Τόσο πονέσαμε. Τι στο διάολο ;
Όλο και από κάποιο δρομάκι καταλήξαμε
Μην ρωτήσεις ΠΟΥ! Είπαμε στο ΠΟΥΘΕΝΑ
Και εσύ στο ΠΟΥΘΕΝΑ είσαι πάνω κάτω
Ξέρεις ! Κανά τετράγωνο παρακάτω
Θυμάσαι; Όπως όταν ήμασταν παιδιά
Η πάνω και κάτω γειτονιά
Μην μελαγχολείς φιλενάδα
“ΕΜΕΙΣ” ακόμα “παιδιά” είμαστε
Ξέρεις κάτι; Γιατί παραμένουμε άνθρωποι
Ναι φιλενάδα, οι άνθρωποι στον κόσμο αυτό
Είναι μόνο τα παιδιά
Και “ΕΜΕΙΣ” ήμαστε ακόμα “παιδιά”
Μην φοβάσαι φιλενάδα, μην φοβάσαι
Όπως τότε
Που έβλεπες
την χιλιοκομματιασμένη καρδιά σου
Μην φοβάσαι
Το ξέρω καλύτερα από όλους
Σου την γαμησαν
Αλλά μην φοβάσαι
Εδώ είμαι
Εδώ είμαστε, “ΕΜΕΙΣ” , όλοι
“ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ”
Όχι αυτές οι μικρό-αστικές που συχενεσε
Η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ “ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ”
“ΜΑΜΑ”, “ΜΠΑΜΠΑΣ”, “ΑΔΕΛΦΟΣ” ,“ΑΔΕΛΦΗ”, “ΑΝΕΨΙΑ”, “ΘΕΙΟΣ”, “ΘΕΙΑ”
Ομοφυλόφιλοι, πρεζακια, λεσβιες, αλήτες
Όλοι μαζί, ο ένας για τον άλλο
Καλά και εξηγημένα
χωρίς τις “ΠΟΥΣΤΙΕΣ” και τα “ΠΙΣΩΠΛΑΤΑ ΣΚΗΝΙΚΑ”
ΑΥΤΑ! Που τόσο απεχθανεσε
Αστους φιλενάδα … Αστους
Αν δουν τα λάθη τους …..
Τότε ίσως μάθουν….
Ίσως….
Ίσως τότε να άξιζαν
Όπως μου έλεγες
Αλλά ξέρεις κάτι;
Όλοι από λάθη μάθαμε
Αυτά είναι, ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ
Γι’ αυτό σου λέω φιλενάδα
Το νου σου στο παιδί
Αυτό είναι η ΕΛΠΙΔΑ
Το ΑΥΡΙΟ” ,Όπως μου λες
Να το διδάξεις από όσα ζήσαμε
Να μην ξεχάσει
Έτσι μονάχα θα πάμε μπροστά
Θα αλλάξουν οι καιροί φιλενάδα
Μην φοβάσαι!


Άσε με μένα
Εγώ σχεδόν τελείωσα
Πάει καιρός τώρα
Την μια να παταω γερά, να αντέχω μια χαρά
Την άλλη να μην έχω σηκωμό, αν δεν ΤΟ βάλω μέσα μου
Μην μου στεναχωριέσαι φιλενάδα
Μην μου δακρύζεις
Μην φοβάσαι για μένα
ΚΑΛΑ ΕΙΜΑΙ
Ακόμα και όταν καίγομαι
Ώρες ώρες κόβομε
Να τέτοιες ώρες, όπως τώρα
Λένε πως μοιάζω σε αυτήν...
Αυτή την νέα ράτσα
Που δημιούργησαν!
Μην μου αγχώνεσαι όμως
Μην μου φοβάσαι
ΕΓΩ ΚΑΛΑ ΕΙΜΑΙ
Απλά να, ξέρεις τώρα
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ ΠΛΕΟΝ
ΜΑΣ ΚΥΝΗΓΑΝΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ
Γαμησετα φιλενάδα
Θέλουν να μας κάνουν
Να μην σκεφτόμαστε πια
Αλλά ξέρεις κάτι;
ΘΑ ΤΟΥΣ ΓΑΜΗΣΟΥΜΕ!
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ
ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΠΑΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΝΤΟΣ ΕΝΤΑΞΕΙ!
Ξέρεις φιλενάδα;
Θα τα μοιραστούμε μαζί τους
Κοινοκτημοσύνη


Φιλενάδα , Το ΠΑΙΔΙ να προσέχεις
Όμως μην μου φοβάσαι
Σου γαμησαν την καρδιά
Μα είσαι παιδί ακόμα
Αλλά σιγά σιγά
Όλα αυτά τα κομμάτια
Θα γίνουν ΕΝΑ!
Μια πανέμορφη καρδιά
Σμιλευμένη από όσα πέρασες
Πανέμορφη όπως εσύ
Όπως σε θυμάμαι
Σε εκείνη…
Την φωτογραφία….
Να αγναντεύεις την κομματιασμένη σου ΚΑΡΔΙΑ
Σ αγαπώ φιλενάδα, σ αγαπώ
Αναρωτιέμαι ώρες ώρες
Αν είναι έρωτας
Όχι όμως …. Δεν είναι
Είναι κάτι άλλο…
Η ΑΠΟΛΥΤΗ…. ΑΓΑΠΗ

Κάψατε τα δάση μας

Κάψατε τα σπίτια μας

Κάψατε τις περιοχές που μεγαλώσαμε

Γιατί η διαδρομή της Ιόνιας Οδού "οριοθετεί" τις πυρκαγιές στην Ηλεία;

Γιατί τις πυρκαγιές στην Αττική "οριοθετεί" η προέκτασή και οι νέοι σταθμοί του Προαστιακού Σιδηρόδρομου όπου από το Μαρκόπουλο προς το Λαύριο θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τους σταθμούς Καλυβιών, Κουβαρά - Πέττα, Κερατέας, Θορικού, Λαυρίου; (Δηλαδή σε περιοχές της Αττικής που έπιασαν φωτιά φέτος)

Γιατί στον Υμηττό που κάηκε φέτος εκτός από τις διεκδικήσεις δασικών εκτάσεων από την εκκλησία και τους ιδιώτες, πρόκειται να κατασκευαστεί και η περιφερειακή Υμηττού;

Είναι φανερό ότι οι πυρκαγιές συνδέονται σε ένα βαθμό με τις αλλαγές της χρήσης της γης και με τα οικονομικά συμφέροντα που συνδέονται με αυτές τις αλλαγές. Τα αναπτυξιακά σχέδια δεν καταστρέφουν μόνο το περιβάλλον, αλλά την ίδια την δυνατότητα των κατοίκων να ζουν σε αυτές τις περιοχές.

Θα ξανακάνουμε την Ηλεία καλύτερη από ότι ήταν, υπόσχεται η κυβέρνηση και κατά κάποιο τρόπο λέει την αλήθεια. Μόνο που στην θέση των δασών με την τεράστια ποικιλία χλωρίδας και πανίδας θα εμφανιστούν άλση που η μόνη τους ιδιότητα θα είναι να λειτουργούν ως ντεκόρ στους τουριστικούς οικισμούς (βλέπε νομοσχέδιο Σουφλιά) που θα πάρουν την θέση των χωρίων. Ενώ τα κλιματιστικά μηχανήματα θα αναλάβουν να αντικαταστήσουν το δροσερό αεράκι που προσφέρανε τα δάση σε ολόκληρη την περιοχή.

Στην Ολυμπία θα χτιστεί νέο υπερσύχρονο αθλητικό κέντρο.

Για αυτό την άφησαν να καεί;

Αυτό το σύγχρονο αθλητικό κέντρο το είχε ζητήσει ο Μίνωας Κυριακού αλλά η αρχαιολογική υπηρεσία είχε αρνηθεί.

Τώρα που κάηκε δεν θα υπάρχει πρόβλημα .

Δεν κάηκαν απλώς , υπάρχουν υπεύθυνοι γι’ αυτό

Με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις

Υπάρχουν συμφέροντα για όσα έγιναν

ΤΩΡΑ ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

Θα μου απαντήσεις...?  

Posted by KIKO in

Συγυρισμένο το φαίνεσθε
Μα τελικώς τι είναι?
Εφησυχασμένο το γίγνεσθαι
Μα τ’ αύριο που είναι?

Φτιάξατε την εικόνα ωραία
Μα το έσω πως είναι?
Αφεθήκατε στις υποσχέσεις μοιραία
Μα ο προορισμός σας που είναι?

Αποκτήσατε σημαίνουσα παρέα
Μα οι σχέσεις σας πως είναι?
Ακολουθήσατε ότι προβάλει η κεραία
Μα η δικιά σας ζωή που είναι?

Ψάχνετε σύντροφο μια λαμπρή εικόνα
Μα το συναίσθημα που είναι?
Κάνατε σκοπό ζωής την κονόμα
Μα η χαρά που είναι?

Δημιουργήσατε δικιά σας οικογένεια
Μα η παρουσία σας που είναι?
Κληρονομήσατε όνειρο στην απέχθεια
Αλλά τα παιδικά σας όνειρα που είναι?

Απαιτείται πολλά από τα παιδιά
Μα η ζωή τους πως είναι?
Οδηγείτε στην καταστροφή μια γενιά
Αλλά το μονό που μάθατε δεν είναι?

Αλήθεια, δεν μπορείς να απαντήσεις?
Μα είναι απλές ερωτήσεις!
Μα αν κάποτε θελήσεις,
Να ψαχτείς για τις λύσεις
Στον εαυτό σου να αναζητήσεις
Τις απαντήσεις στις ερωτήσεις
Δεν είναι επικρίσεις,
Απλά εσένα να βρίσκεις
Αφού πορευτήκατε στην πολυπλοκότητα
Και σας είναι δύσκολη η απλότητα
Αφού ξεμείνατε στου υλισμού την μηδενικότητα
Ξεπέσατε να ‘στε απλά μια οντότητα.

Bασανισμός μεταναστών, μέσα σε Αστυνομικό Τμήμα

Οι βασανισμοί πολιτών σε αστυνομικά τμήματα και στη ΓΑΔΑ, οι πυροβολισμοί, το ξυλοκόπημα ,οι απαγωγές και οι εξευτελισμοί μεταναστών , οι σκευωρίες εναντίον όσων αντιστέκονται στη βαρβαρότητα του ελληνικού κράτους, είναι πλέον καθεστώς για την ΕΛΑΣ με την έμπρακτη συγκατάθεση της κυβέρνησης και του υπουργού της Πολύδωρα.

Μικροφωνική στη Θεσσαλονίκη

Τελευταία απόδειξη της εξουσίας από τη μεριά των μπάτσων αποτελεί το παραπάνω βίντεο που καταγράφει τις μαζοχιστικές εξουσιαστικές διαστροφές τους. Η αστυνομία αδυνατεί να κρύψει τον πανικό της και τα καθεστωτικά μέσα, πιστά στις αρχές της παραπληροφόρησης, αρχικά προσπαθούν να αποενοχοποιήσουν την ασύληπτη βαρβαρότητα συνδέοντάς την με τυχαία περιστατικά αντι-βίας. Ο πρωθυπουργός φυσικά εξέφρασε τη "δυσαρέσκειά του" και ο υπουργός Πολύδωρας χαρακτηρίζει την πράξη ως "απαράδεκτη". Όλα αυτά μέσα σε μια απόλυτη υποκρισία, που προσπαθεί να συγκαλύψει το βίαιο πρόσωπο της εξουσίας, μέσα από τα συνεχή "μεμονωμένα" περιστατικά αστυνομικής βίας.

Κάλεσμα για διαδήλωση
προς τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθήνας την Τετάρτη 20 Ιουνίου (συγκέντρωση 6:00 μμ, άγαλμα Αθηνάς, Πεδίο του Άρεως).

Η "δημοκρατική περιποιηση" των ασφαλιτών προς τους μετανάστες

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ  

Posted by KIKO in ,

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι



«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)



Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Κάποιοι φίλοι μου...  

Posted by KIKO in

Κάποιοι φίλοι μου φύγανε
Την Ιθάκη τους να ψάχνουνε
στη ζωή δεν βρήκανε
το πόνο τους να βγάλουνε

στην φρίκη τους σαλτάρουνε
ότι και να κάνουνε
ψάχνουνε και το χάνουνε
στα μπράτσα τους σουτάρουνε

έκπτωτοι άγγελοι που ψάχνουνε
το εισιτήριο για ταξίδια
χαλάλι και ότι πάθουνε
ξανά και ξανά τα ίδια

αρκεί να είναι υπό επήρεια
να μην νιώθουν τα μαρτύρια
γι αυτό χτυπάν δηλητήρια
της κόλασης θύματα εξιλαστήρια

δέσμιοι σε προσωπικά κρατητήρια
και όλοι, τους αφήνουνε
μονάχοι μέσα στην επήρεια
ελεύθεροι να ξανά γίνουνε

καμιά ψιλή να πίνουνε
στο ταξίδι τους να φύγουνε
γραμμές σπάνε και δίνουνε
στο τέρμα να γίνουνε

στο παράδεισο να μείνουνε
γραμμή πάνω στη γραμμή
στα όνειρα να ταξιδεύουνε
δραχμή πάνω στη δραχμή

για μια δόση για μια στιγμή
ταξίδι και όνειρο στη φυγή
στα συναισθήματα καθημερινοί πνιγμοί
επί ουρανού και γη

λευκή σκόνη να λιώνει καυτή
πάνω στα κουτάλια τους
Να, να τους βλέπεις εκεί
Αναμονή στα μάτια τους

Να σηκώνουν τα μανίκια τους
Μαύρη να είναι η ελπίδα τους
Να φαίνονται τα δεκανίκια τους
Χαράμι και η φοβία τους

Το βελόνι η συνήθεια τους
Να σου ρίχνουν ένα ένοχο βλέμμα
Λιώμα μέσα στην ζάλη τους
Να σου δείχνουν πιο είναι το θέμα

Του βελονιού η κέντα
Άσπρα όνειρα για αίμα
Μες στις φλέβες λιωμένα
Ταξίδια μέσα στο ψέμα

Να γυρνούν να βλέπουν εσένα
Να ακούς το δικό τους ουρλιαχτό
Τόσο ευάλωτα ως αχίλλειο πτέρνα
Εν μέσω ταξιδιού σε κόσμο μυθικό

Χιλιοτρυπημένη η ίδια ιστορία
Να πεθάνεις να αυτοθυσιαστείς
Με τραγικοηλίθιους σε παρωδία
Δεν θες να υπάρχεις, δεν μπορείς
Σε ένα κόσμο καταστροφής
Θες απλά, μονάχα να ζεις
Μα δε σ αφήνουν να μπορείς
Στην τελική, τι να κάνεις τι να πεις
Γι αυτό έχε γεια
Επί γης έκπτωτα αγγελούδια
Τα πιο ευαίσθητα παιδιά
Στο τάφο σας φυτρώνουν τα πιο όμορφα λουλούδια

Πρόλογος
3/10/2006


Ξεκινώντας να γράψω αυτό το αφιέρωμα ή καλύτερα μια προσπάθεια να μαζέψω όσα περισσότερα στοιχεία μπορώ για την Κατερίνα Γώγου μέσα σε ένα κείμενο, τελείως ασυναίσθητα συνειδητοποίησα ότι έχουμε 3/10/2006 ,ημέρα θανάτου της Κατερίνας . Την Κατερίνα δεν την ήξερα προσωπικά δυστυχώς , την γνώρισα γύρω στα τέσσερα με πέντε χρόνια μετά το θάνατο της μέσα από τα ποιήματα της και την αγάπησα ,ένιωσα τον πόνο της, την οργή της, την κραυγή απελπισίας της αλλά πάνω από όλα την ανάγκη της να νιώσει ελεύθερη σε μια εποχή που όλα σε πνίγουν όλο και περισσότερο.
Οι μεγαλύτεροι ή και οι περισσότεροι να γνωρίζεται την Κατερίνα Γώγου ως το αγοροκόριτσο του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Ίσως να μείνατε και με το στόμα ανοιχτό όταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο (Τρία κλικ αριστερά). Το ανέμελο κορίτσι του σελιλόιντ κραύγαζε κραυγή μεγάλη, ώριμη γυναίκα πια ηλικιακά και με το πρόσωπο της απελπισίας για δέρμα της. 'Άνθρωπος υπερκινητικός με μυαλό που δούλευε συνέχεια στο κόκκινο γνώρισε από νωρίς την μέσα ήττα. Ίσως γι' αυτό η φωνή της βρήκε τέτοια απήχηση στη νεολαία της εποχής. Πριν ακόμα γίνουν καθεστώς τα μπεστ σέλλερ, τα βιβλία της Γώγου έκαναν τη μια έκδοση μετά την άλλη σε μιαν εποχή που η κάθε έκδοση αριθμούσε 3.000 αντίτυπα και όχι 1.000 που είναι (σιωπηρά) σήμερα.
Ήταν ένα σώμα που έζησε ξέφρενα σχεδόν τα πάντα κι ένα μυαλό που κάηκε τελικά από την ανημπόρια του ν' αντιμετωπίσει το φονικό σύστημα αξιών που επέβαλλε τις ζωές-φωτοτυπίες, γίνηκαν μια τεράστια κραυγή, μια ηχώ απελπισίας, την οποία, εκείνα τα χρόνια τουλάχιστον, οικειοποιήθηκε κατά το πλείστον ο (ιδεολογικός) χώρος των Εξαρχείων -καμιά σχέση με τους σημερινούς «γνωστούς-άγνωστους» που καίνε ό,τι γουστάρουν όποτε γουστάρουν υπό τα βλέμματα των ΜΑΤ.
Ο λόγος της είναι έξω από φόρμες και κυρίως έξω από τα όρια του κινούμενου κατά των εποχών ήθους. Ήταν ασυμβίβαστος. Η Κατερίνα, φωνάζει, η Κατερίνα βρίζει, η Κατερίνα κλαίει, η Κατερίνα ουρλιάζει, η Κατερίνα κομματιάζεται. Αυθεντική όπως ο πόνος. Απόλυτη όπως το αδιέξοδο.
Η ζωή δεν χαρίζεται… Κι όταν γύρναγε με τα πορτοκαλί μαλλιά και τον κρίκο στο ένα αυτί, punk πριν από τους punk, ήταν απλώς για άλλη μια φορά θεατρίνα. Μόνο που σ' αυτήν την περίπτωση τη μάσκα τη φορούσε για να αντέχει τον καθρέφτη. Δεν της χαρίστηκε ούτε ο θάνατος. Τη βρήκαν στο δρόμο. Η τελευταία υπερβολική δόση. Ναρκωτικά (Χάπια). Από όλες τις προηγούμενες (πόνο, πείνα, απόγνωση, διωγμό) είχε γλυτώσει. Όσοι την γνώρισαν ίσως να την νιώθουν ακόμα καμιά φορά να περνοδιαβαίνει σα σκιά στην πλατεία Εξαρχείων και στη Ναυαρίνου στη Θεσσαλονίκη.
Αυτή είναι η Κατερίνα … Ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ… Γεμάτος ζωή αλλά που δεν τον άφηναν να ζήσει, τον πνίξανε… Κατερίνα τουλάχιστον τώρα ελπίζω να είσαι ελεύθερη… Ε Κατερίνα "Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;" …
θα την αλλάξουμε την ζωή Κατερίνα…


ΑΦΙΕΡΩΜΑ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ
Η ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ
"Πάει. Αυτό είταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Αρχισα να γέρνωσαν εκείνη την ιτιούλα
που σούχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα".

Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 1 Ιουνίου 1940 και αυτοκτόνησε με χάπια στις 3 Οκτωβρίου 1993. Ήταν ηθοποιός και συγγραφέας. Είχε μια κόρη, την Μυρτώ.
Η Κατερίνα αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνική ποίηση. Η αιώνια έφηβος, η οργισμένη, η πιο σπαρακτικά ραγισμένη φωνή της γενιάς της.

Μια ποιήτρια που έγραφε για να μην εκραγεί, που είχε κάνει τον πόνο και το παράπονο στίχους, κι αυτοί οι στίχοι ήταν παραπονεμένοι και οργισμένοι, αλλά πάνω απ' όλα αληθινοί.
Όπως έχει ειπωθεί “Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι 'ποιητές' έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω απ' όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες...". Όσα χρόνια κι αν περάσουν η Γώγου θα παραμένει η ποιήτρια των νεοτέρων γενιών, αφού με τους νέους, κατά κύριο λόγο "συνομίλησε". Όπως αναφέρει ο Λεωνίδας Χρηστάκης, η Κατερίνα ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα και κλίκες και γι' αυτό σπάνια γίνονταν γι' αυτήν αναφορές στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Ο Τηλέμαχος Χυτήρης, ποιητής και πρώην υπουργός δε δίστασε να χαρακτηρίσει την Κατερίνα σαν τον: "Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων".
Μα πιο πολύ μιλούν γι’ αυτήν τα ποιήματά της γεμάτα από πόνο, οργή, πάθος και απέραντη ευαισθησία... Γιατί πάνω από όλα, η Κατερίνα Γώγου είναι ποιήτρια, μια ξεχωριστή φωνή μέσα στην ποίηση, η “αιώνια έφηβος, η οργισμένη, η πιο σπαρακτικά ραγισμένη φωνή της γενιάς της”. Μια φωνή που αγαπήθηκε και διαβάστηκε πολύ από τους ανυπότακτους νέους κάθε εποχής.
Το σίγουρο είναι ότι η Κατερίνα ήταν ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος, κάποια που δεν άντεχε όλο αυτό τον πόνο και την αθλιότητά γύρω της, και έβγαζε ποιητικές κραυγές μπας και ξυπνήσουν οι χαρτοφυλακένιοι άνθρωποι. Οι κραυγές της δεν πήγαν χαμένες, αφού όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι διαβάζουν την ποίησή της, όλο και περισσότεροι αληθινοί άνθρωποι την ανακαλύπτουν.

Σπουδές: Δραματική Σχολή Τάκη Μουζενίδη και Σχολές Χορού Πράτσικα, Ζουρούδη και Βαρούτη.Πρώτη εμφάνιση: 1961, με το θίασο Ντίνου Ηλιόπουλου, στο έργοτων Δ. Ευαγγελίδη - Γιάν. Μαρή «Ο Κύριος πέντε τοις εκατό» (Κορίτσι μετα βιβλία).

Εργάστηκε από μικρή ηλικία σε παιδικούς θεατρικούς θιάσους και στον κινηματογράφο, κυρίως σε ταινίες της Φίνος Φιλμ.
Θίασοι: θίασος Ντ. Ηλιόπουλου - Α. Φόνσου: Ν. Τσιφόρου - Πολ. Βασι¬λειάδη «Τα κοκόρια των δώδεκα» (Λέλα), Χρ. Γιαννακόπουλου - Α. Σα¬κελλάριου «Η Μις Βαγόνι» (Λιλίκα) Κ.ά. - Θέατρο «Παρκ»: Μ. Θεοδωρά¬κη - Μποστ (Μέντη Μποσταντζόγ λου) «Όμορψη πόλη» - θίασος ΒίλμαςΚύρου (1962-65): Ρ. Τομά «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται» (Κατερίνα), Α. Πάρνη «Το νησί της Αφροδίτης» (Βίκυ), Αγκ. Κρίστι «Έγκλημα στο Νεί¬λο»’ (Χριστίνα Γκραντ), Δ. Γιαννουκάκη «Η Κυρία έχει νεύρα» (Παναγιώ¬τα), Τσιφόρου - Βασιλειάδη «Οι γυναίκες προτιμούν τους σκληρούς» (Σίσσυ), Τζ;. Πρίσλ’ίΙ..«Τα”tΡ9.σινα δάχτυλα» (Σάλλυ Φίλιπς) Κ.ά. - θίασος.Κατερίνας (Ανδρεάδη) (1965): Τσιφόρου - Βασιλειάδη «Tb μήλο κάτω από τη μηλιά» (Φανή) - θίασος Ρ. Βλαχοπούλου - Γ. Κωνσταντίνου - Γ. Βογια¬τζή (1966): Κ. ΝικολαΙδη - Ηλ. Λυμπερόπουλου «Ο γάιδαρος του Χότζα», «Σκούπα και φαράσι» - θίασος Τζένης Καρέζη (1968): Α. Γιαλαμά - Κ. Πρετεντέρη «Το παιχνίδι του γάμου» (Έψη), Τσιφόρου - Βασιλειάδη «ο Διευθυντής της ιδιαιτέρας» - θίασος Αλεξανδράκη - Φιλιππίδη - Μηλιάδη (1970): Άλκη Παπά «Γη! S.o.S.», (Τσα Τσα Τσα) - θίασος Βουγιουκλάκη ¬Παπαμιχαήλ: Πολ. Βασιλειάδη - Λάκη Μιχαηλίδη «Επτά χρόνια γάμου» ¬θίασος Πέτρου Φυσσούν (1972-73): Λ. Χέλμαν «Φρουρά στο Ρήνο» (Μπό¬ντο) - θίασος Κώστα Μεσσάρη - Γ. Σκούρτη (1975): Γ. Σκούρτη «Η απερ¬γία» (Μπερνάντα) - θίασος Δέσποινας Στυλιανοπούλου: Γιάν. Τσάμη «ΜιαΜαρία σε τιμή ευκαιρίας» - «Θέατρο Τέχνης» Κάρολου Κουν (1977-78): Θαν. Κωσταβάρα «Το φαγκότο» (Κυρία Τεσματζόγλου), Ευριπίδη «Βάκ¬χες» (Φεστιβάλ Βρυξελλών), Αισχύλου «Επτά επί Θήβας» (Φεστιβάλ Λον¬δίνου), Έρντμανν «Ο αυτόχειρ» (Κλεοπάτρα Μαξίμοβνα) - θίασος ΈλληςΛαμπέτη (1978): Ε. Ντε Φιλίππο «Φιλουμένα Μαρτουράνο» (Λουκία).

Κινηματογράφος: «Νόμος 4000», «Το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο», «Η γυνή να φοβείται τον άνδρα», «Αγάπη για πάντα», «Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση», «Το βαρύ πεπόνι», «Παραγγελιά», «Όστρια» Κ.ά. (50περίπου ταινίες). Υπήρξε σύζυγος του σκηνοθέτη του κινηματογράφου Παύλου Τάσιου.

Άλλες δραστηριότητες: Από το 1979 αφοσιώθηκε με επιτυχία στην ποίηση, εγκαταλείποντας το θέατρο. Ποιητικές συλλογές: «Τρία κλικ αριστε¬ρά», «Ιδιώνυμο», «Απόντες», «ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών», «Με λένε Οδύσσεια» και άλλες. Κυκλοφόρησε και ένα δίσκο με απαγγελίες ποιημάτων της από την ίδια, με τίτλο «Στο δρόμο».
Αποτραβήχτηκε κι έζησε με την κόρη της -κι αργότερα μόνη- σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας, στο Γκάζι, στην Κυψέλη αλλά και στη Θεσσαλονίκη



Βαγγέλης Κοτρώνης, Η Γώγου στο Δρόμο

Κείμενο για τον δίσκο της Κατερίνας Γώγου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Χιονάτη για μεγάλους το Φεβρουάριο του 1982

ΓΩΓΟΥ: ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
«Η Κατερίνα Γώγου είναι Μαρξίστρια και Μητέρα. Δεν την χαρακτηρίζει όμως ο βαμπρισμός που χαρακτηρίζει κάθε μητέρα, η σχέση της με την Μυρτώ την κόρη της είναι σχέση ερωτική, σχέση ομόφυλη και όχι ομοφυλόφιλη. Είναι η ιδανική εκείνη κατάσταση που χαρακτηρίζει τους ελεύθερους ανθρώπους από τους στενά και στεγνά πολιτικά και κοινωνικά ενταγμένους. / ελεύθερος: κείνος που έχει κερδίσει την οργασμιακή χαλάρωση/.


Τούτα τα έγραφα για τα ποιήματα της πούχαν την μορφή βιβλίου. Τώρα έχουμε τον δίσκο «Στο δρόμο» σε μουσική του Σφέτσα από το φιλμ «Παραγγελιά» του Τάσιου.

Άκουσα λοιπόν στο δίσκο.

Τον έκανα ακρόαση ξημερώματα Μ. Σαββάτο, αφ’ ότου προηγουμένως είχα καταναλώσει αρκετές μπουκάλες μπύρας μαζί με την Κατερίνα. Και αφ’ ότου προηγουμένως ένα ‘ανώνυμο’ ματσάδικο είχε καταδιώξει τρία νεαρά ‘άτομα’ ικανοποιώντας την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα του κάθε ‘οργάνου΄΄ της τάξεως.

Σηκώνω τα χέρια ψηλά.

Να γράψω γι’ αυτόν τον δίσκο; Τι να πω;

Μπορώ άραγε να κοινοποιήσω την αίσθηση της μοναξιάς, την αναζήτηση κείνου που δεν ήρθε κι ούτε που θάρθει;

Μπορώ να μιλήσω για την φωνή Της; Για κείνη την φοβερή, ανατριχιαστική αίσθηση να διασπώνται τα μόρια του κορμιού μου και σκορπίζονται στο άπειρο;

Μπορώ να μιλήσω για όλα αυτά, χωρίς τη βεβαιότητα ότι μεταφέρω το ένα εκατομμυριοστό της αίσθησης;

Όχι λοιπόν δεν είμαι σοβαρός μελετητής΄.

Δεν είμαι σοβαρός κριτικός (το ρόλο αυτό θα τον παίξει ο Φλέσσας στο ΒΗΜΑ και ο Χρηστάκης στο ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ, ίσως΄).

ΔΕΝ θέλω να λένε τα κατοπινά χρόνια ότι ό,τι έγραψα ήταν αντικειμενικό, σοβαρό, εμπεριστατωμένο΄.
ΔΕΝ γράφω αμερόληπτα.

Κι αν μπορώ να παίξω πια, κι αν δεν μπορώ να πάρω τα πράγματα, ξανά στ’ αστεία, όπως ο “Κάρολος” μου καταλογίζει, ΄τότε θα μεταφέρω την οδύνη, την μοναξιά και την αντικοινωνικότητα μου και ύστερα θα πάω να κλειστώ στο δωμάτιο μου να πιω κονιάκ και να ακούσω τον Μόρισον να τραγουδά το «Σπάστα και πέρνα στην άλλη μεριά».

Ας προσπαθήσω λοιπόν, για άλλη μια φορά να γράψω έχοντας υπ’ όψιν πως κάποιοι άλλοι, βολεμένοι πίσω από τον ‘αναρχισμό’ τους και την ‘αμφισβήτηση’ τους θα με διαβάσουν.

Γεγονός πρώτο υπήρξαν οι αλλεπάλληλες εκδόσεις των δυο ποιητικών συλλογών της Κατερίνας «ΤΡΙΑ ΚΛΙΚ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» και «ΙΔΙΩΝΥΜΟ». Ξανακυττάω τα γραπτά μου και μεταφέρω: «Είναι μια περίεργη αίσθηση που έχεις όταν γράφεις για ποίηση, ένα συναίσθημα σαν να προσπαθείς μέσα από εξισώσεις της απλής άλγεβρας να αναλύσεις τις εξισώσεις ενός ανθρώπου. Γιατί όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν για την ανάλυση της ανθρώπινης χαραχτηροδομής μέσο των μαθηματικών, υπάρχουν και κάποιες άλλες – διάφορες παραγράφοι που δεν εννοούν να υποταχτούν στην έννοια του μαθηματικού συνειρμού. Αυτές οι παραγράφοι ελέγχονται από τους Δεινόσαυρους.

Γεγονός τρίτο: Ο ΔΙΣΚΟΣ
Πολλοί μού μίλησαν επιφυλαχτικά για τον δίσκο. Πολλοί μού είπανε για το ότι δεν τους αρέσει καθόλου η απαγγελία στον δίσκο και μερικοί ακόμα τόνισαν ότι θάταν καλύτερα να τραγουδούσε.

Μα δεν έχετε καταλάβει την ουσία της αίσθησης; δεν έχετε μπορέσει να λειτουργήσετε μ’ αυτή τη φοβερή δύναμη της σπαραχτικής, της μοναδικής κραυγής Της;

Έχουμε να κάνουμε με μια πολύτιμη μαρτύρια που εγκαινιάζει την τελευταία εικοσαετία πριν την δεύτερη χιλιετηρίδα και μου προβάλλετε μια «λογική» απαίτηση; Σαν τον Δημήτρη που μετά την προβολή του φιλμ «ΣΤΕΝΕΣ ΕΠΑΦΕΣ- ΣΠΕΣΙΑΛ ΕΚΔΟΣΗ», είχε την λογική και συνεπώς την απουσία της αίσθησης να μου πει «Μα δεν δείχνουν τι γίνεται μετά;». Μα από κει και πέρα μάτια μου, ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι μεταδόσιμο.

Το παιχνίδι παίζεται σε επίπεδο αίσθησης. Και η αίσθηση είναι που υπάρχει στο δίσκο. Δεν έχεις ανάγκη να ακούς ντε και καλά τι λεει η Κατερίνα.

Αφήνεσαι, χάνεσαι. Επικοινωνείς μ’ αυτό που υπάρχει πίσω από τον συγκεκριμένο λόγο. Πίσω από την συγκεκριμένη μουσική. και πέρα από τον λόγο υπάρχει μια αίσθηση ολοκληρωμένου συμφωνικού έργου για ΜΙΑ φωνή. Τη φωνή της Κατερίνας. Μια φωνή ερωτική και μητρική μαζί. Συντρόφισσα και ερωμένη. Μάνα με την έννοια ότι εμπεριέχει σε κατάσταση τοκετού μια όλο και αυξανόμενη οργή, μια όλο και αυξανόμενη τρυφερότητα, έναν όλο και διογκούμενο οργασμό.

Στο έχω ξαναγράψει Κατερίνα. Ελεύθερος: κείνος που έχει κερδίσει την οργασμιακή χαλάρωση.

Οι Δεινόσαυροι Κατερίνα απολαμβάνουν την ηδονή της άγνωστης μέρας και τον πόθο του απραγματοποίητου.

Δεν ξέρω Κατερίνα, αν θα μιλάμε με χρώματα ή αν θα διαλέγουμε γονιούς.

Δεν ξέρω αν έχουμε ανάγκη να μιλάμε, μια και τα μάτια μας όταν κοιταζόμαστε λένε πολλά, λένε τα πάντα.

Ξέρω όμως Κατερίνα ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο, ότι μόλις έχουμε αρχίσει και ότι, ήδη μας έχουν τσακίσει κανονικά.

Όμως εμείς βαστάμε, με το μυαλό μας ματωμένο, βαστάμε Κατερίνα.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΟΤΡΩΝΗΣ
6&19/5/81(ατονικό στο περιοδικό). (Από το αρχείο του Νίκου Λέκκα)



Ο δίσκος αυτός πρόσφατα μέσω μιας αλυσίδας δισκοπωλείων επανακυκλοφόρησε σε cd . Στο CD που μόλις κυκλοφόρησε ακούγεται να διαβάζει ποιήματα από τα βιβλία της Τρία κλικ Αριστερά και Ιδιώνυμο. Ο Κυριάκος Σφέτσας «έντυσε» τα ποιήματα με μιαν ατμόσφαιρα κινηματογραφική και ηθελημένα ουδέτερη ώστε να μην αποδραματίσει την ουσία του λόγου. Το CD έχει και ιστορική» αξία μιας και στη θέση λέξεων όπως «το Χριστουλάκο τους», «σκατά», «γαμώτο», «πουτάνα στα παλιόσπιτα» κ.ά. ακούγεται το αδιάκριτο μπιπ της λογοκρισίας.Ακούστε με σεβασμό αυτό το CD. Είναι λίγοι οι άνθρωποι που βρίσκουν το νόημα της ζωής ματώνοντας τη δική τους.

Το 1986, η Κατερίνα έλεγε : "Δεν θέλω να γίνω μελό, δεν πουλάω τα παιδικά μου χρόνια, ούτε τα πρόσφατα ... Ελπίζω. Αν δεν ελπίζω εγώ, ποια θα ελπίζει; Είμαι μάχιμη. Ουαί και αλίμονο αν αυτό δεν είναι ναί στη ζωή ... Έγραφα γιατί ήταν μια αναγκαιότητα για μένα. Μια κίνηση για να μην αυτοκτονήσω ... Τώρα μου έχει περάσει. Δεν θέλω να αυτοκτονήσω, έχω φύγει από αυτό ... Αισθάνομαι ανασφαλής γιατί βγαίνω και μιλάω χωρίς να έχω τίποτα, χωρίς να ανήκω πουθενά ..."

Εκείνη την εποχή η ασυμβίβαστη Κατερίνα είχε μηνύσει τον Αρκουδέα για άγριο ξυλοδαρμό στο θέατρο Λυκαβηττού από την αστυνομία.

Το 1991 προετοίμαζε μια μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο τη γνωστή λατινική φράση «Ρεγκίνα ρόζας άματ» «Η βασίλισσα αγαπάει τα τριαντάφυλλα»). Η κλονισμένη από ψυχολογικά προβλήματα και οικονομικές δυσκολίες υγεία της δεν της επέτρεψαν να πραγματοποιήσει το σχέδιό της.

Και το 1991 έλεγε: " Έχω ένα παράπονο... Άκου το. Ελεύθερος σκοπευτής ήταν ο Νικόλας Άσιμος. Τον δολοφόνησαν. Τον Παύλο Σιδηρόπουλο, το ίδιο. Η μόνη επιζώσα είμαι εγώ...".

Δυο χρόνια αργότερα έδωσε η ίδια τέλος στη ζωής της.

Η Κατερίνα Γώγου έζησε τα τελευταία χρόνια της μέσα στην απομόνωση και στα ναρκωτικά. Ελάχιστοι φίλοι δίπλα της όπως ο Νικόλας Άσιμος που έφυγε το 1988, ο Παύλος Σιδηρόπουλος που έφυγε δυο χρόνια μετά τον Νικόλα και ο Γιάννης Σκανδάλης ο οποίος έμεινε δίπλα της μέχρι το τέλος στηρίζοντας και βοηθώντας την ,φεύγοντας και αυτός ένα χρόνο μετά την Κατερίνα .
Γιατί κι οι φίλοι της, “τα μαύρα πουλιά”, είναι βιαστικοί σαν εκείνη…
Ίσως όμως και να μην έχει σημασία, όπως έλεγε η Κατερίνα οι ρίζες δεν είναι για να επιστρέφουμε σ’ αυτές, αλλά για να βγάζουν κλαδιά... Στην κηδεία της οι πιο αταίριαστοι άνθρωποι. Κομμάτια μιας ζωής στο θέατρο και το σινεμά, την ποίηση και τους δρόμους...


Στίχοι από ένα τραγούδι του Απόστολου Μπουλασίκη αφιερωμένο στη μνήμη της Κατερίνας
ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ (αφιερωμένο στη μνήμη της Κατερίνας Γώγου)Στίχοι-Μουσική: Απόστολος ΜπουλασίκηςΤραγούδι : Απόστολος Μπουλασίκης

Στα μάτια σου το χρώμα του ΄78
σ’ ένα ασπρόμαυρο εξώφυλλο στη Σίνα
σαν τις παλιές σου τις ταινίες τις ρετρό
μόνο που τώρα η ματιά σου στάζει κρίμα

Ματώνει ο κόσμος σα βελόνας κεφαλή
σαν άδεια φλέβα που δε βρίσκεις
σαν τροπάριο Κασσιανής
αργοπεθαίνεις, λειώνει η ανάσα στο γυαλί
κι αυτό το πάθος θα σε σπάσει
σαν μπαλόνι σε γιορτή

Κάπου στη μέση του βιβλίου η φωνή
ναι, τη θυμάμαι βράδυ στο Μεταξουργείο
σ’ ένα τσιγάρο να ρουφάει τη στιγμή
που προαισθάνεται της λύτρωσης το θείο

Μια ζωή σα θρήνος, σα ρεμπέτικο παλιό
ή σα ροκάδικο δισκάκι
ή σαν ξύλινο παλτό
γυάλινα μάτια, ήχος βίας στο κενό
η Κατερίνα έχει φύγει
και δε μένει πια εδώ

Τα σινεμά, τα στράς, τα φώτα τα λαμέ
ένα Νταχάου κρεματόριο οδύνης
μα νάσου οι λέξεις και την παίρνουν αγκαζέ
μεταμορφώνοντας σε κύκνο την ψυχή της

Όμως ο κόμπος της ζωής διπλογυρνάει
κι η ηρωίδα της ταινίας
στο φινάλε ξεψυχά
κλείνω την πόρτα
βάζω δίσκο στο πικάπ
ν’ ακούσω πάλι την μπαλάντα
3 κλικ αριστερά


Φιλμογραφία (ως πρωταγωνίστρια)
  • Το βαρύ πεπόνι, 1977
  • Παραγγελιά, 1980
  • Όστρια, 1984

Βιβλία

  • Τρία κλικ αριστερά, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1978
  • Ιδιώνυμο, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1980
  • Το ξύλινο παλτό, Εκδόσεις Καστανιώτη, ISBN 960-03-0292-8, 1η έκδοση 1982
  • Απόντες, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1986
  • Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1988

Μεταθανάτιες κυκλοφορίες

  • Με λένε Οδύσσεια, Εκδόσεις Καστανιώτη, ISBN 960-03-3227-4, 1η έκδοση 2002
  • Νόστος, Εκδόσεις Καστανιώτη, ISBN 960-03-3796-9, 1η έκδοση 2004

Δισκογραφία

  • Έγραψε τους στίχους για το soundtrack της ταινίας Παραγγελιά με τίτλο Στο Δρόμο, σε μουσική Κυριάκου Σφέτσα που κυκλοφόρησε απο την ΕΜΙ το 1981.

Επίλογος
Αυτή είναι η Κατερίνα Γώγου … Ότι και να γράψει κανείς είναι λίγο για τον πλούτο αυτού του ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Ελπίζω όσοι δεν την γνωρίζατε να την μάθατε από αυτή την προσπάθεια για αφιέρωμα στην Κατερίνα και στο έργο της , όσοι την γνωρίζατε ελπίζω να σας θύμισε τα συναισθήματα σας που σας δημιουργηθήκαν όταν πρώτο διαβάσατε τα ποιήματα της και μακάρι να τα ξανά διαβάσετε όπως τότε, την πρώτη φορά.

Για τέλος , σχετικά με της πηγές για αυτό το αφιέρωμα να αναφέρω ότι είναι διαφορά μικρά αφιερώματα και αναφορές στην Κατερίνα από διάφορα sites (δεν μπορώ να τα θυμάμαι , σαν αρχειακό υλικό είχα κρατήσει τα περιεχόμενα τους ) συν το "Αναρχικό Δελτίο, νο 37, Δεκέμβρης 2005" και το κείμενο της Στέλλας Βλαχογιάννη στην κριτική της για το δίσκο «ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ - ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΦΕΤΣΑΣ - ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ¨» τον Μάιο του 2006 στο ηλεκτρονικό περιοδικό hridanos.gr (http://hridanos.gr/volume06/music/index.php) , όπως προ είπα ένα μάζεμα υλικού είναι σε ένα κείμενο παρά ένα “αφιέρωμα”.

Επίσης όποιος θέλει μπορεί να το δώσει και να το διανείμει οπουδήποτε (χωρίς απολαβές , δηλαδή τελείως δωρεάν , τελείως free) όπως και όποιος έχει περισσότερες πληροφορίες, κείμενα ή οτιδήποτε που θα το κάνει όσο περισσότερο ολοκληρωμένο γίνεται μπορεί ελεύθερα να τα προσθέσει (παράκληση, αν γίνετε ας μου το στείλει στο kikogk@gmail.com )


KIKO,
03/10/2006
ΜΕ ΟΣΟ ΣΕΒΑΣΜΟ ΓΙΝΕΤΕ

Όποιος θέλει το αφιέρωμα αλλά και διάφορα ποιήματα της Κατερίνας σε αρχείο .doc μπορεί να το βρει στο link που ακολουθεί, http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=582735

eXTReMe Tracker