Κάποιοι φίλοι μου φύγανε
Την Ιθάκη τους να ψάχνουνε
στη ζωή δεν βρήκανε
το πόνο τους να βγάλουνε

στην φρίκη τους σαλτάρουνε
ότι και να κάνουνε
ψάχνουνε και το χάνουνε
στα μπράτσα τους σουτάρουνε

έκπτωτοι άγγελοι που ψάχνουνε
το εισιτήριο για ταξίδια
χαλάλι και ότι πάθουνε
ξανά και ξανά τα ίδια

αρκεί να είναι υπό επήρεια
να μην νιώθουν τα μαρτύρια
γι αυτό χτυπάν δηλητήρια
της κόλασης θύματα εξιλαστήρια

δέσμιοι σε προσωπικά κρατητήρια
και όλοι, τους αφήνουνε
μονάχοι μέσα στην επήρεια
ελεύθεροι να ξανά γίνουνε

καμιά ψιλή να πίνουνε
στο ταξίδι τους να φύγουνε
γραμμές σπάνε και δίνουνε
στο τέρμα να γίνουνε

στο “παράδεισο” να μείνουνε
γραμμή πάνω στη γραμμή
στα όνειρα να ταξιδεύουνε
δραχμή πάνω στη δραχμή

για μια δόση για μια στιγμή
ταξίδι και όνειρο στη φυγή
στα συναισθήματα καθημερινοί πνιγμοί
επί ουρανού και γη

λευκή σκόνη να λιώνει καυτή
πάνω στα κουτάλια τους
Να, να τους βλέπεις εκεί
Αναμονή στα μάτια τους

Να σηκώνουν τα μανίκια τους
Μαύρη να είναι η ελπίδα τους
Να φαίνονται τα δεκανίκια τους
Χαράμι και η φοβία τους

Το βελόνι η συνήθεια τους
Να σου ρίχνουν ένα ένοχο βλέμμα
Λιώμα μέσα στην ζάλη τους
Να σου δείχνουν πιο είναι το θέμα

Του βελονιού η κέντα
Άσπρα όνειρα για αίμα
Μες στις φλέβες λιωμένα
Ταξίδια μέσα στο ψέμα

Να γυρνούν να βλέπουν εσένα
Να ακούς το δικό τους ουρλιαχτό
Τόσο ευάλωτα ως αχίλλειο πτέρνα
Εν μέσω ταξιδιού σε κόσμο μυθικό

Χιλιοτρυπημένη η ίδια ιστορία
Να πεθάνεις να αυτοθυσιαστείς
Με τραγικοηλίθιους σε παρωδία
Δεν θες να υπάρχεις, δεν μπορείς
Σε ένα κόσμο καταστροφής
Θες απλά, μονάχα να ζεις
Μα δε σ αφήνουν να μπορείς
Στην τελική, τι να κάνεις τι να πεις
Γι αυτό έχε γεια
Επί γης έκπτωτα αγγελούδια
Τα πιο ευαίσθητα παιδιά
Στο τάφο σας φυτρώνουν τα πιο όμορφα λουλούδια