Το 2008 δεν είναι βεβαίως 1848 και ευτυχώς ούτε την κατάληξή του πρόκειται να έχει. Ωστόσο, οι σπίθες που άναψαν απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα με την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου ήδη κάνουν το γύρο της Ευρώπης και του πλανήτη και ζεσταίνουν τις καρδιές των γάλλων μαθητών, των ισπανών αναρχοσυνδικαλιστών της Μαδρίτης και της Βαρκελώνης, των γερμανών αυτόνομων, των ιταλών αγωνιστών των κοινωνικών κέντρων, των αριστερών της Κοπεγχάγης, των τούρκων αναρχικών… Φαίνεται πως η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν διευκολύνει μόνο την κυκλοφορία του εμπορεύματος και των κεφαλαίων αλλά και των αγώνων και –ποιος ξέρει;– ίσως αύριο και των εξεγέρσεων. Τα προβλήματα των εργαζομένων, της νεολαίας και των μεταναστών είναι παντού κοινά: το σημερινό ζοφερό τοπίο που επικρατεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τη συνθήκη της Λισσαβόνας, την οδηγία Μπολκεστάιν, το 65ωρο, τις οδηγίες για τους μετανάστες. Η «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία, η απορύθμιση στην αγορά εργασίας (απολύσεις, μεταφορά εργοστασίων εκτός Ε.Ε., επισφάλεια, γραφεία ενοικιάσεως εργαζομένων, προγράμματα stage). Η συρρίκνωση του Δημόσιου Τομέα με τις ιδιωτικοποιήσεις στην υγεία και στην παιδεία, που πρακτικά καταργεί τα κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών. Η τραπεζική τοκογλυφία που αποφέρει υπερκέρδη, τα ασφαλιστικά ταμεία, που όχι μόνο παρέχουν τα ελάχιστα, αλλά είναι πλέον άδεια αφού έπαιξαν στο χρηματιστήριο τα χρήματα των ασφαλισμένων. Η χρηματοπιστωτική κρίση ήταν το κερασάκι στην τούρτα…

Για πρώτη φορά οι κρατούντες δεν υπόσχονται τίποτα. Προτείνουν στη νεολαία να δουλεύει περισσότερο –αν και όταν δουλεύει– και να ζει λιγότερο.

Επιπλέον, η δολοφονία του 15χρονου μαθητή δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Η κρατική βία στη μεταπολιτευτική Ελλάδα αριθμεί εκατοντάδες νεκρούς: διαδηλωτές, φυλακισμένους, κρατουμένους σε αστυνομικά τμήματα, εποχούμενους πολίτες που δεν σταμάτησαν σε κάποιο σήμα τροχαίου ή αστυφύλακα…

Στην εξέγερση συναντήθηκαν οι μαθητές των ιδιωτικών σχολείων με το γαβριά μετανάστη, οι εξηντάρηδες της εργατικής συνέλευσης του Πολυτεχνείου του ’73 με τους εικοσάχρονους φοιτητές, οι αναρχικοί με τους ακροαριστερούς και τα μέλη του κοινοβουλευτικού ΣΥΡΙΖΑ, οι λούμπεν με τους άνεργους και τους απολυμένους, η γενιά των 700 ευρώ με τη γενιά των 400 ευρώ. Οι τσιγγάνοι τιμώντας τη μνήμη των νεκρών τους από την αστυνομική βία πολιόρκησαν το αστυνομικό τμήμα στο Ζεφύρι, το ίδιο έκαναν μαθητές σε αριστοκρατικά προάστια.

Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι μένουν δίχως ερμηνευτικά εργαλεία. Οι πολιτικοί διότι πίστεψαν πως η δημοκρατία εξαντλείται στο να παριστάνουν οι βουλευτές πως ασκούν κοινοβουλευτικό έλεγχο και η κυβέρνηση να καμώνεται πως τους απαντά. Η φενακισμένη δημοσιογραφία της άρχουσας τάξης διότι είναι απομονωμένη από τις κοινωνικές διεργασίες, ζώντας στην εικονική πραγματικότητα πίσω από τα τηλεοπτικά πλατό και στο δήθεν δημοκρατικό διάλογο των τηλεπαραθύρων και επιπλέον εγκλωβισμένη για χρόνια στο οξύμωρο σχήμα των «300 γνωστών-αγνώστων των Εξαρχείων». 300 όπως οι προβοκάτορες (σύμφωνα με το ΚΚΕ) του Πολυτεχνείου του ’73 και «γνωστοί» στην αστυνομία, αφού είναι πράκτορες – πουλημένοι στις Βρυξέλλες ή στη Γουόλ Στριτ, δεν το διευκρίνισε ποτέ ούτε ο Περισσός ούτε ο Πρετεντέρης.

Έτσι περάσαμε στους «κουκουλοφόρους» και κανείς δεν αναρωτήθηκε το αυτονόητο: Μήπως οι διαδηλωτές φοράνε κουκούλες για να μη συλληφθούν αργότερα από την αστυνομία; Ταυτοχρόνως, αφού η κατάσταση ήταν εκτός ελέγχου, κράτος και κεφάλαιο ρίχνουν στη μάχη τις εφεδρείες τους: το ΚΚΕ. Η κ. Παπαρήγα, αφού «τράβηξε το αυτί» της ηγεσίας του Συνασπισμού, προχώρησε ακόμη παραπέρα, κάνοντας λόγο για «εκτός Ελλάδος κέντρα που σχεδιάζουν τη δράση των κουκουλοφόρων», χωρίς καν να αναρωτηθεί γιατί τη χειροκροτεί ο κ. Καρατζαφέρης.

Χέρι-χέρι ο σταλινισμός με την ακροδεξιά και τα golden boy της δημοσιογραφίας.

Στην άλλη πλευρά των οδοφραγμάτων, οι εξεγερμένοι. Μπορεί να μην έχουν διαβάσει όλοι Αριστοτέλη και Καστοριάδη και να μην μπορούν να ορίσουν επακριβώς τα καθεστώτα που ζούμε ως φιλελεύθερες ολιγαρχίες (που πλέον τείνουν σε αυταρχικές ολιγαρχίες), αλλά γνωρίζουν πολύ καλά πως ο δημοκρατικός διάλογος για τον οποίο κόπτονται οι κρατούντες δεν τους περιλαμβάνει, πως η δημοκρατία είναι ή άμεση ή τίποτα. Όταν δημιουργήσουν τις δημοκρατικές δομές τους και τους αντιθεσμούς τους, τα πράγματα θα γίνουν πολύ πιο επικίνδυνα για την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων από κάποιες σπασμένες βιτρίνες και πολύ πιο ουσιαστικά για την κοινωνία.