Θα ήθελα να γράψω μερικές γραμμές προς αποκατάσταση της αλήθειας σχετικά με τις πραγματικές διαστάσεις του φαινομένου των λεγόμενων «κουκουλοφόρων», αποδομώντας τις επικρατούσες αντιλήψεις αναφορικά με τη δράση τους.


Κουκούλες και «κουκουλοφόροι»

Όποιος έχει πάει τελευταία σε διαδηλώσεις και πορείες θα ξέρει πως κάποια στιγμή όλοι υποχρεωνόμαστε να γίνουμε κουκουλοφόροι, μαντηλοφόροι κλπ. μόνο και μόνο για να προστατευτούμε από τα δηλητηριώδη χημικά που εκτοξεύει συνεχώς η «ηρωική» αστυνομία μας και για να διαφυλάξουμε τα προσωπικά δεδομένα μας από τις κάμερες «ρύθμισης κυκλοφορίας», που κατά τα άλλα χρησιμοποιούνται για την παρακολούθηση των διαδηλωτών, ειρηνικών και μη. Την κουκούλα μας την έχουν επιβάλλει οι κυβερνήσεις με την ανελέητη καταστολή τους και για όσους την φορούν αποτελεί στοιχειώδες μέσο αυτοπροστασίας. Οπότε, όταν τα ΜΜΕ χρησιμοποιούν τον όρο απαξιωτικά, τότε δυσφημούν και απαξιώνουν ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας που βγαίνει στους δρόμους, μάχεται, διαμαρτύρεται.


Ο έμπορος και ο βάνδαλος

Σε ότι αφορά την καταστροφή των περιουσιών των «ευυπόληπτων» καταστηματαρχών μεροκαματιάρηδων, έχω να παρατηρήσω πως δεν θα πρέπει να είμαστε τόσο εύπιστοι απέναντι στην κυβερνητική προπαγάνδα που μεταδίδει μια εικόνα λεηλασίας και γενικευμένης καταστροφής. Τα ΜΜΕ άλλωστε ήταν που επιδόθηκαν σε ένα όργιο ψεύδους μιλώντας για καμένα σπίτια στο κέντρο, εγκλωβισμένους που απανθρακώθηκαν, «αγανακτισμένους πολίτες» και τα συναφή. Η πραγματικότητα είναι πως οι επιθέσεις ήταν στην πλειοψηφία τους στοχευμένες κι εκδηλώθηκαν ενάντια σε μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων, πολυεθνικές, τράπεζες, πολυκαταστήματα και κυβερνητικά κτήρια.
Μόνο στην Στουρνάρη η καταστροφή ήταν πράγματι καθολική, όμως αυτό ήταν απόρροια της μάχης σώμα με σώμα με τα ΜΑΤ που συνέβη έπειτα από τη δολοφονία του μικρού. Η εξέγερση δεν στράφηκε συνειδητά κατά των καταστηματαρχών. Όμως, όταν έχεις πόλεμο μερικά παράθυρα θα σπάσουν και κάμποσες πλάκες θα ξηλωθούν από τα πεζοδρόμια. Επαναλαμβάνω, ο στόχος ήταν τα ΜΑΤ. Μήπως, έπρεπε να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια απέναντι σε αυτούς που μας δολοφονούν για να κατοχυρώσουμε την ακεραιότητα των πεζοδρομίων; Ή να διαδηλώσουμε ειρηνικά και με χαμόγελο προκειμένου μετά να επιστρέψουμε ικανοποιημένοι στο σπίτι για να παρακολουθήσουμε την αγαπημένη μας τηλεοπτική σειρά; Ή μήπως να μην κάνουμε απολύτως τίποτα εναποθέτοντας τις ελπίδες μας ότι παρόμοιο περιστατικό δεν θα επαναληφθεί, στην κυβέρνηση των δολοφόνων και στα καθεστωτικά δικαστήρια που χθές αθώωσαν τους μπάτσους που κακοποίησαν τον Κύπριο φοιτητή;
Αν ασπαστούμε αυτή την άποψη, τότε πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε αδιαμαρτύρητα οποιαδήποτε κυβερνητική αυθαιρεσία, εξαπάτηση, κλεψιά και καταπίεση, μέχρις ότου οι πολίτες αποκτήσουν πρόσβαση σε έξυπνες βόμβες ή βλήματα ακριβείας εδάφους-αέρος που θα εκτοξεύονται ενάντια στα πάνοπλα, επιτιθέμενα ΜΑΤ αφήνοντας όμως ανέγγιχτες τις πολύτιμες τζαμαρίες μας.
Όσο για τις καταστροφές σε Ερμού και Κολωνάκι, συγχωρείστε με αλλά εγώ δεν ξέρω κανέναν μεροκαματιάρη που να έχει την οικονομική δυνατότητα να εκμισθώσει μαγαζί στον ακριβότερο εμπορικό δρόμο της Αθήνας. Άλλωστε, τα ίδια τα δελτία ειδήσεων που τώρα κόπτονται για τις θρυμματισμένες (αλλά ασφαλισμένες) τζαμαρίες, πριν λίγες μέρες κατηγορούσαν τους εμπόρους για υπερβολικές ανατιμήσεις κι αισχροκέρδεια. Η εξέγερση δεν στρέφεται κατά της περιουσίας κανενός. Στρέφεται όμως εξορισμού ενάντια στον καταναλωτισμό σαν τρόπο ζωής και ενάντια στην αισχροκέρδεια.


Ο αντικειμενικός εχθρός

Σε μια δημοκρατία ο θεωρητικός ρόλος της αστυνομίας είναι διπλός. Περιλαμβάνει από την μία, την καταπολέμηση του εγκλήματος και από την άλλη, την καταστολή «κοινωνικών ταραχών» και την περιφρούρηση της «κοινωνικής ειρήνης». Όλο και περισσότερο η αστυνομία αποποιείται το πρώτο και βασικότερο από τα καθήκοντα της. Δεν προστατεύει, ούτε υπηρετεί τον αδύναμο πολίτη, αλλά χρησιμοποιείται αποκλειστικά ως οπλισμένος φρουρός ενός σάπιου πλουτοκρατικού συστήματος. Όλο και περισσότερο στρέφεται ευθέως ενάντια στην κοινωνία, ξυλοκοπά στις διαδηλώσεις, προπηλακίζει και τρομοκρατεί εργαζόμενους πολίτες που αναγκάζονται να βγουν στον δρόμο για να διεκδικήσουν τα δίκαια αιτήματα τους απέναντι σε μια ανάλγητη και ληστρική ελίτ. Δεν αναφερόμαστε στους ΜΑΤαδες ως άτομα, αλλά στα ειδικά σώματα ασφαλείας ως κρατικά όργανα, επιφορτισμένα με θεσμική κατασταλτική λειτουργία. Αν τα ΜΑΤ είναι πράγματι «σαρξ εκ της σαρκός» του λαού, τότε καλά θα κάνουν να πετάξουν τις ασπίδες και τα κλομπς τους και να ενωθούν με τους εξεγερμένους. Διαφορετικά, η κοινωνική συγκυρία θα μας φέρει τον έναν απέναντι στον άλλο. Και αυτή τη φορά θα είμαστε εμείς που θα επιτεθούμε πρώτοι.


Ο αντάρτης πόλεων που έγινε πολίτης

Η επικοινωνιακή γραμμή των καθεστωτικών ΜΜΕ ως προς την αντιμετώπιση και αποτελεσματική υπονόμευση της εξέγερσης έχει τρεις βασικούς άξονες: α) την προπαγανδιστική έμφαση αποκλειστικά στις βίαιες πράξεις που τελούνται κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων από τους κουκουλοφόρους, β) την ταύτιση των κουκουλοφόρων με συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, αυτόν της Αναρχίας και γ) την πλήρη απόκρυψη της αμιγώς πολιτικής δράσης που αναπτύσσουν οι αναρχικοί στο εσωτερικό του κινήματος. Πράγματι, τα ΜΜΕ ουδέποτε αναφέρθηκαν στους θεσμούς άμεσης δημοκρατίας που έχει δημιουργήσει το κίνημα για να δώσει τη δυνατότητα στους απλούς ανθρώπους να αποφασίσουν ελεύθερα και με δημοκρατικές διαδικασίες προς τα που θα βαδίσουν από εδώ και μπρος. Ουδέποτε μίλησαν για τον διευρυμένο ρόλο των καταλήψεων των πανεπιστημιακών σχολών που για πρώτη φορά αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες που δεν έχουν άμεση σχέση με ζητήματα της δημόσιας εκπαίδευσης, ή για τις ελεύθερες συνελεύσεις των κατειλημμένων δημαρχείων που συνιστούν χώρο εκκόλαψης και σταδιακής συγκρότησης μιας καινούριας συλλογικής, ορθολογικής αντι-εξουσίας. Κάτι τέτοιο δεν είναι συμβατό με την έννοια του «οργισμένου ξεσπάσματος» γύρω από την οποία κατασκευάζουν την μυθολογική εικόνα που αποδίδουν στο κίνημα. Δεν μπορούν να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα της ύπαρξης τακτικών συλλογικών οργάνων μέσα στην εξέγερση, γιατί αυτό θα ισοδυναμούσε με παραδοχή πως μορφές αυτοοργάνωσης μπορούν να υπάρξουν έξω από κάθε κομματική κηδεμονία και ιεραρχία, σύμφωνα με τα αναρχικά πρότυπα.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, η κουκούλα στους δρόμους και τις κινητοποιήσεις είναι αναγκαίο κακό. Αυτή όμως η ανάγκη για μυστικοπάθεια εκλείπει κι εξανεμίζεται στις συνελεύσεις. Εκεί που ανθίζει η δημοκρατία του ισότιμου διαλόγου, των ελεύθερων πολιτών, η άμεση δημοκρατία της εξέγερσης.

ΠΗΓΗ: counter-empire.blogspot.com